Paar zoutvaatjes

Zoutvaten hebben altijd al een bevoorrechte plaats ingenomen op de tafel. Zout speelt een heel complexe rol en wordt tegelijk als algemeen verspreide smaakversterker, bewaarmiddel en zuiveringssymbool gebruikt. In alle perioden worden zoutvaten met een grote verscheidenheid van vormen, stijlen en afmetingen vervaardigd.
In de 18de eeuw is de tijd van de monumentale zoutvaten voorbij, behalve aan enkele koninklijke hoven. De afmetingen zijn bescheidener geworden en ze maken steeds vaker hun opwachting op de tafels. Zoutvaten komen altijd per paar voor (een of meerdere paren) en worden op de aangeklede tafel gezet, hetzij één voor elke gast, hetzij verspreid over de tafel.

In de tweede helft van de 18de eeuw zien we de opkomst van het zoutvat van blauw glas of van kristal dat in een zilveren houder met een uitsparing wordt geplaatst. Doordat rechtstreeks contact met het zilver wordt vermeden, wordt het beschermd tegen de corrosie die het vochtige zout zou kunnen veroorzaken.

Het paar dat we hier zien, is gekenmerkt door een klassiek decor. Het rechthoekige lichaam wordt gevormd door laurierslingers, ondersteund door vier zuilen die aan de basis met elkaar zijn verbonden door een dwarsbalkje in de vorm van een drapering. De binnenkant, van ovaalvormig kristal, is in facetten geslepen. Het zoutvat rust op een lichtjes breder grondvlak om de stabiliteit van het voorwerp te verzekeren.

De zilversmid Vincent Bréant ging in 1738 in de leer bij de zilversmid Jacques Duguay. Hij voltooide zijn opleiding bij Eloi Guérin en verwierf de meestertitel in 1754.

Zilver, kristal.
h 4,3cm, l 7 cm, b 5,7 cm.
Herkomst: 1986, Legaat Claude D’Allemagne.
Inv. nr. sda 644.

Merken : binnenrand
1. Charge kleine voorwerpen: bloem met daarnaast 6 fleurons (bloemvormige ornamenten).
2. Gekroonde G voor 1770/71.
3. Meesterteken: gekroonde lelie, 2 greinen, VB en een vogel.
4. Onleesbaar merk.

Het paar zoutvaatjes bevindt zich op dit ogenblik in het Grote Salon.