Kelk

Het woord kelk komt van het Griekse kúlix, een soort vaas bedoeld voor het proeven van wijn. In de katholieke eredienst is het een staande beker die wordt gebruikt tijdens de eucharistieviering waarin de liturgische wijn, die het bloed van Christus symboliseert, wordt geserveerd. Deze wijn zit in een misampul en zodra hij in de kelk is overgebracht, wordt hij gesneden met een beetje water dat in een tweede misampul wordt bewaard. Traditioneel moet het afkomstig zijn van natuurlijk gefermenteerde druiven zonder toevoegingen, maar tegenwoordig kan het zowel rood als wit zijn.

Het exemplaar uit de collectie is opgebouwd uit een ronde voet, een stam met een eivormige nodus en een tulpvormige cuppa. De basis is versierd met een gebeiteld fries bestaande uit gestileerde bladeren, bekroond met een rij parels. Het bovenste deel van de voet is versierd met vruchtenslingers, afgewisseld met uitstekende engeltjeskoppen. De centrale nodus is omgeven door twee ringen versierd met parels. Deze zorgt voor een goede grip bij het aanbieden van de kelk aan de gelovigen tijdens de viering. Aan de bovenkant is de gladde cuppa omsloten door een afzonderlijk vervaardigd komvormig onderdeel, versierd met een plantencompositie en gevleugelde engeltjeskoppen.

Het keurmerk wordt toegeschreven aan de Antwerpse goudsmid Jan I Herck (1593-+/-1662). Ongeveer twintig bewaarde stukken worden aan hem toegeschreven.

Zilver, vermeil.
H 26,5 cm, Ø 14,2 cm.
Herkomst : Schenking Claude et Juliette D’Allemagne-Rémy.
Inv.nr. sda419.

Merken : onder de basis
Meester : IHK.

Het voorwerp wordt momenteel bewaard in het niet-toegankelijk bestand van het museum.