Tafelbel

In de 18de eeuw probeerden de genodigden op intieme soupers de indiscrete blikken van het alomtegenwoordige dienstpersoneel op alle mogelijke manieren te vermijden. Daarom maakten ze tijdens de maaltijd gebruik van een tafelbel. Om de tafeldienaars te roepen wanneer de tafel moest worden afgeruimd of er weer moest worden opgediend, gebruikte de meesteres des huizes een klein zilveren belletje.
Het exemplaar dat we hier tonen, is klokvormig met opgelegde filetranden zowel op de onderrand als in het midden. De bovenkant is versierd met eierlijsten op een gematteerde ondergrond. Aan het uiteinde van de verticale handgreep is een grijpring bevestigd.
Ook de klepel is van zilver en zorgt voor een kristalhelder geklingel.

In die tijd stonden tafelbellen als deel van de schrijfgarnituur ook vaak op het bureau, tussen de zanddoos en de inktpot, of vormden ze een onderdeel van het toiletservies.

De tafelbel ontwikkelde zich in de 19de eeuw tot een heel geraffineerd voorwerp waarvan de functie door extravagante versieringen werd verborgen.

Zilver.
h 11,8 cm, Ø 7,8 cm.
Herkomst: 1984, Legaat Claude D’Allemagne.
Inv. nr. sda696.

Merken: op de handgreep.
1. Meesterteken: gekroonde initialen AP.

Het stuk is momenteel bewaard in het niet-toegankelijk bestand van het museum.